Vay canına... resmen bir buçuk aydır hiçbirşey paylasmamisim... ama haklı nedenlerim vardı tabi bu konuda.. Haziranın 14ünde , 2008 den beri tek dedem olan dedecigimi kaybettik.. Allah gittiği yerde utandirmasin..
Hani hep derler ya, insan elindekilerinin kıymetini onları kaybedince anlar diye.. Gerçekten de öyle.. dedemle çok vakit geciremedim ben.. çoook uzaktaydi çünkü.. hoş, Artık o uzakları aşıp yanına gitmek istesem de, bu mümkün değil.. rahat uyu dedecim....
Tabi hayat devam ediyor.. Canım kardeşimin tıp fakultesini kazanmasıyla ayrı bir bayram yaşadık.. Allah bitirdiği günü de görmeyi nasip etsin.. Doktor ablası olmak ayrı bi keyif :)
Bloğumu takip eden arkadaşlarım bilirler,bu polar kumaştan kendime bir yelek dikmistim. Elimde küçük bi parça kalmıştı. E madem bir kız annesi olacağım,kalan kumaşla prensesime bir yelek diktim. Kenarlarini dikis makinemin desen kismiyla gectim. atan bir kumas olmadigindan kenar dikisine gerek kalmadi.elimde olan kecelerden de bir kiz brosu yapip yelegi bitirdim..Allahım onun üzerinde de görmeyi nasip etsin.. Biricik güzel kızım,sağlıkla gel...Babanla seni bekliyoruz....
